آلبر کامو کیست؟
آلبر کامو فیلسوف، رمان نویس، مقاله نویس، نمایشنامه نویس و روزنامه نگار الجزایری فرانسوی بود و به دلیل آثاری همچون “غریبه”، “طاعون”، “سقوط”، “یاغی” و مقاله “افسانه سیزیف” به شهرت جهانی رسید.
او دومین فرد جوان دریافت کننده جایزه نوبل ادبیات بود که در سال ۱۹۵۷ و در سن ۴۴ سالگی آن را به خود اختصاص داد. وی دوران کودکی خود را در محله ای فقیرنشین گذراند و بعداً در دانشگاه الجزیره به تحصیل فلسفه پرداخت.
هنگام حمله آلمان ها به فرانسه در خلال جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۰ در پاریس بود. کامو سعی در فرار داشت اما سرانجام به مقاومت فرانسه پیوست و در آنجا به عنوان سردبیر در یک روزنامه غیرقانونی خدمت کرد.
پس از جنگ، وی چهره ای مشهور بود و سخنرانی های بسیاری در سراسر جهان داشت. کامو از نظر سیاسی فعال بود و به سمت آنارکو سندیکالیسم گرایش داشت. او بخشی از سازمان هایی بود که به دنبال ادغام اروپا بودند.
کامو در طول جنگ الجزایر (۱۹۵۴–۱۹۶۲) موضع خنثی داشت و از الجزایر چند فرهنگی و کثرت گرایانه دفاع می کرد، موضعی که باعث جنجال گردید و توسط اکثر احزاب رد شد. ما در این مقاله می خواهیم به ۱۰ حقیقت درباره زندگینامه آلبر کامو این نویسنده مشهور مکتب پوچ گرایی بپردازیم.
۱۰ حقیقت شگفت انگیز از زندگی آلبر کامو
- مادر آلبر کامو سواد نداشت و فقط از یک گوشش می شنید و برای حمایت از فرزندانش در خانه دیگران کار می کرد.
- کامو در ۱۷ سالگی به سل مبتلا شد.
- او یکی از دوستان ژان پل سارتر، متفکر مکتب اگزیستانسیالیسم بود.
- آلبر کامو دو بار ازدواج کرد؛ اما روابط خارج از ازدواج زیادی داشت.
- در اوایل سال ۱۹۳۵ به حزب کمونیست فرانسه (PCF) پیوست.
- در سال ۱۹۳۸ در روزنامه چپ گرای Alger républicain تاسیس شده توسط پاسکال پیا، شروع به کار کرد؛ زیرا احساسات ضد فاشیستی شدیدی داشت و ظهور رژیم های فاشیستی در اروپا او را نگران می کرد.
- نظرات آلبر کامو به ظهور فلسفه موسوم به پوچ گرایی کمک کرد، جنبشی که در برابر ظهور نهیلیسم واکنش نشان می داد.
- او از متفکران اگزیستانسیالیست محسوب می شد، اما خودش آن را قاطعانه در طول زندگی رد می کرد.
- کامو در سال ۱۹۵۷ برنده جایزه نوبل ادبیات شد.
- آلبر کامو در یک سانحه رانندگی درگذشت. بعدها نیکلاس سارکوزی، رئیس جمهور فرانسه پیشنهاد کرد بقایای بدن او به پانتئون منتقل شود که با خشم بسیاری از چپ گراها روبه روشد.
