بیوگرافی مرلین مونرو (زندگینامه هنرمندان)
مرلین مونرو بازیگر زن، خواننده، مدل آمریکایی و یکی از بزرگترین نمادهای جنسی در هالیوود بود. سبک فریبنده موهای بلوند و بدن مرلین باعث شد میلیون ها انسان در سراسر جهان عاشق و شیفته او شوند. بازی در نقش شخصیت های طنز “بلوند احمق” او را به یکی از محبوب ترین سمبل های جنسی دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ تبدیل کرد و نشانگر تغییر نگرش های روابطه جنسی بود. مونرو در اوج شهرت و ثروت در سن ۳۶ سالگی به طور مرموزی فوت کرد. با این وجود هنوز هم از وی به عنوان یکی از بزرگترین بازیگران تاریخ سینمای هالیوود یاد می شود. ما قصد داریم تا در این مطلب به معرفی خلاصه زندگی نامه مرلین مونرو، بازیگر محبوب و خوش چهره هالیوودی بپردازیم.
عکس مرلین مونرو
مرلین مونرو کیست؟ نورما جین مورتنسون که همه او را با نام مرلین مونرو می شناسند، برای اولین بار در سال ۱۹۴۵ در مقابل دوربین عکاسان حرفه مدلینگ ظاهر و عکس های او وارد جدول Emmeline Snively، مدیر Blu Book of Charm and Modeling، مهمترین آژانس تبلیغاتی در هالیوود شد. با شرکت در کلاس های فشن و مد به سرعت موفق شد راه و رسم ژست گرفتن را بیاموزد.
بعد از مدت کوتاهی که در این صنعت به شهرت رسید با مشورت از مشاورش تصمیم گرفت که موهای تیره خود را به رنگ بلوند تغییر دهد. وی سپس با جوزف جاسگور از هالیوود – نیوز برای عکسبرداری همکاری کرد. ۲۶ آوریل ۱۹۴۶، در سن ۱۹ سالگی، یکی از عکس های او را که دی دیینز گرفته بود برای جلد Family Circle انتخاب شد. نورما جین در ۲۳ ژوئیه سال ۱۹۴۶ با این مجله قرارداد بست.
این عکس ها در سراسر جهان او را به شهرت رساندند. در آن روزها، نورما با ارل موران نیز همکاری داشت. در ۲۹ ژوئیه، وی با نام Norma در لس آنجلس تایمز ظاهر شد. در ۲۴ اوت ۱۹۴۶ اولین قرارداد شش ماهه فیلم او با ۱۲۵ دلار در هفته با کارگردان بن لیون را امضا کرد. لیون به او توصیه کرد نام خود را تغییر دهد. نام هنری اش بر گرفته از نام رقصنده معروف “مرلین میلر” و نام خانوادگی نیز همان نام خانوادگی مادرش “مونرو” بود.
برای یادگیری مهارت های بازیگری در آموزشگاه های بازیگران هالیوود تحصیل را آغاز و در تئاتر مینیاتوری Bliss-Hayden در بورلی هیلز بازی کرد. در سال ۱۹۴۷، او در اولین فیلم خود با عنوان ” The Shocking Miss Pilgrim ” به کارگردانی جورج سیاتون، به ایفای نقش پرداخت. او در این فیلم ظاهر نمی شود، بلکه تنها صدای او از تلفن شنیده می شود.
در ۲۵ آگوست ۱۹۴۷، قراردادش با فاکس به پایان رسید و دیگر تمدید نشد. بعداً به لطف نمایندگی مکس آرون، وی قرارداد جدیدی را در Columbia Pictures به دست آورد و شش ماه دیگر با ۱۷۵ دلار در هفته به طول انجامید.
او نه تنها بازیگری، بلکه آواز خواندن در دو ترانه فیلم را نیز در کارنامه کاری خود دارد. زیبایی که مونرو داشت او را از دیگر بازیگران متمایز می ساخت و همین امر باعث شد در سال ۱۹۵۳ در فیلمی با ژانر کمدی و درام ساخته ژان نگولسکو با نام ” چگونه می توان با یک میلیونر ازدواج کرد” خود را در این زمینه به اثبات رساند.
او در این فیلم نقش دختری به اسم پولا را بازی کرده که با در و دیوار برخورد می کند. تبهر و زیبایی مونرو باعث شد پس از این فیلم، از بتی گریبل، سوپر استار آن دهه پیشی بگیرد. دو سال بعد فیلم خارش هفت ساله، ساخته بیلی وایلدر را بازی کرد که همین فیلم باعث جدایی او از همسر دومش یعنی جو دی ماجیو چهره مشهور ورزش بیس بال شد.
با بازی در فیلم “مردان، مو بورها را ترجیح می دهند ” در ژانر کمدی رمانتیک و موزیکال ساخته هاوارد هاکس، خود را به عنوان یکی از محبوب ترین ستارگان مورد تأیید مردم اثبات کرد. در سال ۱۹۶۲ مرلین جایزه گلدن گلوب را برای بهترین بازیگر زن دریافت کرد، این تأییدی در سراسر جهان از توانایی های او در ترکیبی از کاریزما و جذابیت است.
در سال های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۲ عکس های برهنه او بر روی مجلات معروفی مانند پلی بوی قرار گرفت و همچنین شایعاتی مبنی بر رابطه مرلین با ریئس جمهور آن زمان آمریکا یعنی جان فیتزجرالد کندی و برادرش رابرت به گوش می رسید. مدرکی دال بر اثبات این خبر هرگز یافت نشد. آن عکس ها که توسط تام کلی گرفته شده بودند برایش حکم یک رسوایی را داشت و حرفه او را در هالیوود تهدید می کرد.
عکس ها در تقویم با عنوان “رویاهای خانم طلایی” ظاهر گشتند. دفتر مطبوعاتی فاکس می گوید که او این موضوع را انکار می کند، اما مرلین مونرو این موضوع را تصدیق می کند: «بله، من آن دختر هستم که برهنه شدم. من این کار را کردم زیرا به شدت به پول احتیاج داشتم».
اگر پیش از این فقط آمریکایی ها سؤال می کرد که مریلین مونرو کیست، حالا تمام دنیا چشم خود را به او معطوف کرده بودند. او چه می کند؟ چه می خورد؟ به چه فکر می کند؟ چه کسی را دوست دارد؟ و حتی سوال های جنسی. اما او از پاسخ دادن به سؤالات جنسی و شهوانی خود تفره می رفت. تنها فکر و هدف زندگی او تبدیل کردن خودش به یک بازیگر موفق بود نه یک سمبل جنسی.
مرلین از بی ثباتی عاطفی اطرافیانش خسته بود، خسته از اینکه الهه قلمداد شود. آرزو داشت که به سادگی به عنوان یک زن مورد محبت واقعی قرار گیرد. پیامد این وضعیت روانی عذاب آور این بود که به الکل و باربیتورات پناه می برد. خلاصه اینکه اوضاع وخیم تر شد و سرانجام بر اثر مصرف بیش از اندازه داروی خواب آور در گذشت.
دوران کودکی مرلین مونرو
در زندگی نامه مرلین مونرو امده است که: نورما جین مورتنسون بیکر مونرو Norma Jeane Mortenson Baker Monroe معروف به مِریلین مونرو در اولین روز از ژوئن سال ۱۹۲۶ در لس آنجلس، ایالات متحده آمریکا به دنیا آمد. او فرزند ادوارد مورتنسن و گلادیس بیکر بود. البته اطلاعات دقیقی درباره پدر مرلین وجود ندارد و باورها این موضوع را می رساند که گلادیس پیش از اینکه باردار شود از ادوارد جدا شده بود اما نام او در شناسنامه نورما ثبت شده است. مونرو، کودکی بسیار پیچیده ای را پشت سر گذاشت.
پدرش آنها را ترک کرده بود و مادرش، گلادیس که از کارمندان صنایع فیلم های تلفیقی بود پس از تشخیص بیماری اسکیزوفرنیک پارانوئید، یک بیمار روانی جدی شناخته و ابتدا در بیمارستان عمومی لس آنجلس بستری و سپس به آسایشگاه نورولک منتقل و در آنجا بستری شد. بدیهی بود که شرایط مادر اجازه نمی دهد از کودکش مراقبت کند.
وی تصمیم گرفت که نورما جین را به وین و ایدا بولندر، یک زوج بسیار مذهبی از هاثورن، محلی در جنوب غربی لس آنجلس، واگذار کند که در ازای دریافت پول از فرزندش مواظب کنند. نورما تا هفت سالگی با آنها زندگی می کرد.
پس از مرگ مرلین مونرو، ایدا اظهار داشت که آنها همیشه در تماس بوده اند و او قصد جدی فرزندخواندگی خود را داشته است که به دلیل عدم رضایت گلادیس نمی توانسته آن را انجام دهد. سپس نورما به یک زوج انگلیسی واگذار شد. بعد از آن از سن ۹ سالگی به یتیم خانه رفت و بالغ بر یازده بار بین خانواده های مختلف دست به دست گشت.
در دومین باری که به فرزند خواندگی گرفته شد، مورد آزار جنسی قرار گرفت که بسیار بر روحیه اش تاثیر منفی گذاشت و او از آن پس مدام احساس ناامنی می کرد. بعد از جنگ جهانی دوم مرلین به دنبال پدرش گشت تا او را بیابد و او را نیز پیدا کرد اما پدر حاضر به دیدن دخترش نشد. آن زمان که شهره و آوازه مونرو پیچید، پدرش خواست که با دخترش ملاقات کند اما این دفعه او حاضر نبود که پدر را ببیند.
نورما در شانزده سالگی تحصیلات خود را رها کرد تا خود را به زندگی متاهلی اختصاص دهد و در حقیقت خانه دار شود. در سال ۱۹۴۴ شوهرش جیمز داگورتی تصمیم گرفت به نیروی دریایی بپیوندد. در ابتدا این دو در جزیره سانتا کاتالینا زندگی می کردند، سپس جیمز به اقیانوس آرام رفت. در همان سال، نورما جین به لس آنجلس نقل مکان نمود و در کنار مادر شوهرش زندگی کرد.
در اینجا او به عنوان کارگر در شرکت رادیو وان نویز، همان جایی که همسرش قبلاً در آن کار می کرد، مشغول به کار شد. در ابتدا او بسته های چتر نجات را درست کرد، سپس در نقاشی بدنه های مدل های مختلف هواپیما بکار گرفته شد. جیمز و نورما در ماه ژوئن سال ۱۹۴۶ طلاق گرفتند.
زندگی خصوصی مرلین مونرو
این حقیقت که چارلز استنلی گیفورد پدر مریلین مونرو بود یا ادوارد مورتنسن هرگز مشخص نشد، با این وجود مسلم بود که بزرگترین میراثی که مادر برای دختر خود به جای گذاشت، دقیقاً همان نارضایتی وجودی بود. او دوران کودکی خود را در یتیم خانه های هالیگورو و یتیم خانه لس آنجلس گذراند، جایی که در آشپزخانه ها مشغول کار بود و به گفته خودش “به عنوان یک کودک هیچ کس به من نگفت که من زیبا هستم.
باید به همه دختران گفته شود حتی اگر درست نباشد”. گریس مک کی دوست صمیمی مادرش او را تا مدتی بزرگ کرد و در واقع عاشق او بود. اما وقتی نورما به شانزده سالگی رسید، گریس به او اطلاع داد که دیگر نمی تواند از او مراقبت کند، او مجبور بود که به یتیم خانه برگردد. تنها با ازدواج دوباره از کابوس زندگی در اتاق های بزرگ با خردسالان ناشناخته جلوگیری می کرد.
او از مدرسه خارج شد و به عنوان خانم داگورتی، همسر جیمز داگورتی شد. این دو در ژوئن سال ۱۹۴۵ به طلاق توافقی رسیدند. نورما جین مورتنسون نام صحیحی برای یک بازیگر هالیوود نبود و کارگردان بن لیون، کارول لیند را پیشنهاد می کند، اما مدل زیبایی آن را دوست ندارد و پیشنهاد می دهد از نام مادر خود و بازیگر تئاتر مرلین میلر استفاده کند تا بلاخره اسطوره مرلین مونرو ظهور می کند.
در سال ۱۹۵۳ مجددا تصمیم به ازدواج گرفت. او با قهرمان بیس بال، جو دی ماجیو ملاقات می کند، که مدت هاست از دوروتی آرنولد، مادر دو فرزندش طلاق گرفته است. برای انجام این پیوند مرلین ابتدا باید به مذهب کاتولیک تغییر مذهب دهد (او پروتستان بود)، اما کلیسا به طور قاطع این زوج را رد می کند زیرا هر دو طلاق گرفته اند. بنابراین، این دو تصمیم گرفتند در یک مراسم مدنی در سالن شهر سانفرانسیسکو در ژانویه سال ۱۹۵۴ ازدواج کنند.
به دلیل حسادت های جو دی ماجیو به بازیگرانی که پارتنر مرلین بودند، این زن و شوهر در اکتبر سال ۱۹۵۴ بعد از تنها ۹ ماه زندگی مشترک از هم جدا شدند. برای بار سوم در سال ۱۹۵۶ با آرتور میلر نمایشنامه نویس ازدواج می کند و در طی این ازدواج دو بار باردار می شود (در ژوئیه ۱۹۵۷ و در نوامبر ۱۹۵۸) اما در هر دو مورد به دلیل آندومتریوز، وضعیتی از بافت های رحمی که به سایر نواحی بدن وصل می شوند، دچار سقط جنین می شود. این پیوند نیز بعد از ۵ سال از هم گسیخت.
در سال ۱۹۶۲، او برای Something’s Got to Give استخدام شد. متأسفانه رفتار او، عدم آمادگی برای ایفای نقش و استفاده مکرر از مواد مخدر و الکل در هنگام عکسبرداری، فیلم را ناتمام می گذارد و شهرت حرفه ای وی را در این بخش مبهم می کند. مرگ در ۵ آگوست ۱۹۶۲ منتظر اوست. وی در لس آنجلس، در همان شهر که در آن به دنیا آمد، در خانه اش در برنت وود، به شماره ۱۲۳۰۵ در پنجمین هلن درایو، به دلیل مصرف بیش از حد مواد مخدر و باربیتورات درگذشت. دستیار وی او را با یک تلفن در یک دست با بدنی برهنه روی تخت خود پیدا می کند.
او تنها ۳۶ سال داشت و املاک ۱.۶ میلیون دلاریش را به معلم بازیگری خود لی استراسبورگ، روانکاو وی دکتر ماریانین کریس و مادرش اهدا می کند. جو دی ماجیو همسر دومش در مراسم تدفین حضور می یابد و قبل از دفن آن در پارک یادبود وست وود در لس آنجلس، تابوت را می بوسد و سه بار زمزمه می کند: “من تو را دوست دارم”. او هرگز مریلین را فراموش نکرد و تا زمان مرگش، به مدت بیست سال، گل سرخ تازه بر روی سنگ قبر او می گذاشت.
کتاب های زیادی از جمله: کتاب “آخرین روزهای مرلین مونرو” نوشته دونالد ولف، کتاب مرلین مونرو، افسونگر نوشته اف ایکس فی نی و کتاب شور و تضاد نوشته لویس بنر در مورد مونرو نوشته شده است. او سوژه فیلم ها، نمایش ها، اپرا ها و آهنگ ها بود و بر هنرمندانی چون اندی وارهول و مدونا تأثیر گذاشت. تصویر و نام او برای صدها محصول به کار گرفته می شود و در تبلیغات برای مارک هایی مانند Max Factor ، Chanel، Mercedes-Benz و Absolut به نمایش گذاشته شده است.
فیلم های سینمایی مرلین مونرو
- The Shocking Miss Pilgrim، به کارگردانی جورج سیاتون محصول سال ۱۹۴۷
- چراگاه های سبز وایومینگ به کارگردانی لوئیز کینگ محصول سال ۱۹۴۸
- You Were Meant for Me ، به کارگردانی لوید بیکن محصول سال ۱۹۴۸
- سال های خطرناک، به کارگردانی آرتور پیرسون محصول سال ۱۹۴۸
- Scudda Hoo! Scudda Hay! ، به کارگردانی اف. هیو هربرت محصول سال ۱۹۴۸
- دختران گروه کُر، به کارگردانی فیل کارلسون محصول سال ۱۹۴۸
- شبی روی پشت بام ها، به کارگردانی دیوید میلر و لئو مک کری محصول سال ۱۹۵۰
- بلیط برای تاماهاوک، به کارگردانی ریچارد فروش محصول سال ۱۹۵۰
- جنگل آسفالت، به کارگردانی جان هاستون محصول سال ۱۹۵۰
- همه‌چیز دربارهٔ ایو، به کارگردانی جوزف ال مانکویچ محصول سال ۱۹۵۰
- Lo spaccone vagabondo ، به کارگردانی تی گارنت محصول سال ۱۹۵۰
- Il messican به کارگردانی جان اشتورژ محصول سال ۱۹۵۰
- Home Town Story به کارگردانی آرتور پیرسون محصول سال ۱۹۵۱
- دروغگوی جذاب، به کارگردانی هارمون جونز محصول سال ۱۹۵۱
- آشیانهٔ عشق، به کارگردانی جوزف م. نیومن محصول سال ۱۹۵۱
- بیایید قانونی اش کنیم، به کارگردانی ریچارد سل محصول سال ۱۹۵۱
- برخورد در شب، به کارگردانی فریتس لانگ محصول سال ۱۹۵۲
- ما متأهل نیستیم!، به کارگردانی ادموند گولدینگ محصول سال ۱۹۵۲
- زحمت در زدن به خودت نده، به کارگردانی روی وارد بیکر محصول سال ۱۹۵۲
- میمون بازی، به کارگردانی هوارد محصول سال ۱۹۵۲
- Il poliziotto e il salmo به کارگردانی هنری کوستر محصول سال ۱۹۵۲
- نیاگارا، به کارگردانی هنری هاتاوی محصول سال ۱۹۵۳
- آقایان موطلایی ها را بیشتر دوست دارند، به کارگردانی هوارد هاکس محصول سال ۱۹۵۳
- چگونه با یک میلیونر ازدواج کنیم، به کارگردانی ژان نگولسکو محصول سال ۱۹۵۳
- رودخانهٔ بدون بازگشت، به کارگردانی اتو پرمینگر محصول سال ۱۹۵۴
- هیچ شغلی مثل نمایش نیست، به کارگردانی والتر لنگ محصول سال ۱۹۵۴
- هفت سال خارش به کارگردانی بیلی وایلدر محصول سال ۱۹۵۵
- ایستگاه اتوبوس، به کارگردانی جوشوا لوگان محصول سال ۱۹۵۶
- شاهزاده و مانکن، به کارگردانی لورنس الیویه محصول سال ۱۹۵۷
- بعضی ها داغشو دوست دارن، به کارگردانی بیلی وایلدر محصول سال ۱۹۵۹
- بیا عشق بورزیم، به کارگردانی جورج کیوکر محصول سال ۱۹۶۰
- ناجور ها به کارگردانی جان هیوستون محصول سال ۱۹۶۱
- چیزی برای بخشیدن، به کارگردانی جورج کیوکر محصول سال ۱۹۶۲
افتخارات مرلین مونرو
- در سال ۱۹۹۹ ششمین بازیگر زن تاریخ سینما توسط انستیتوی فیلم آمریکا اعلام شد .
- آهنگ الماس ها بهترین دوست یک دختراند، در لیست بهترین آهنگ های آمریکا در رتبه دوازدهم قرار گرفت.
- از سال ۱۹۶۰ مرلین مونرو ستاره ای در Hollywood Walk of Fame داشت، در ۶۷۷۴ در بلوار هالیوود
- برنده جایزه هنریتا ۱۹۵۴ برای بهترین بازیگر زن دنیا
- نامزد جایزه گلدن گلوب ۱۹۵۷ برای بهترین بازیگر نقش اول زن در فیلم کمدی و موزیکال ایستگاه اتوبوس
- برنده جایزه گلدن گلوب ۱۹۶۰ برای بهترین بازیگر نقش اول زن در فیلم کمدی بعضی ها داغشو دوست دارن
- برنده جایزه هنریتا ۱۹۶۲ برای بهترین بازیگر زن دنیا
- نامزد دریافت جایزه BAFTA سال ۱۹۵۷ برای بهترین بازیگر نقش اول زن در فیلم هفت سال خارش
- نامزد دریافت جایزه BAFTA سال ۱۹۵۸ برای بهترین بازیگر نقش اول زن در فیلم شاهزاده و مانکن
- برنده پلاک طلایی ۱۹۵۸ برای شاهزاده و مانکن
- نامزد دریافت جایزه طلایی لورل ۱۹۵۸ برای بهترین ستاره زن (مکان چهاردهم)
- نامزد دریافت جایزه گلدن لورل در سال ۱۹۵۸ برای بهترین بازیگر زن در فیلم شاهزاده و مانکن (مقام چهارم)
- نامزد دریافت جایزه طلایی لورل ۱۹۵۹ برای بهترین ستاره زن (جایگاه ششم)
- نامزد گلدن لورل ۱۹۶۰ برای بهترین ستاره زن (جایگاه ششم)
- نامزد گلدن لورل ۱۹۶۰ برای بهترین ستاره زن برای فیلم بعضی ها داغ دوست دارن (مقام دوم)
- نامزد گلدن لورل ۱۹۶۱ برای بهترین ستاره زن (مکان ۱۰)
- نامزد گلدن لورل ۱۹۶۲ برای بهترین ستاره زن (مکان ۱۰)
